Interview Delain: “Mensen kunnen niet omgaan met verschillen”

Na een flinke vertraging is het dan zover: de nieuwe plaat ‘We Are The Others’ van de Nederlandse symfonische metalband Delain is op 1 juni uitgekomen. Door de overname van Roadburn Records door Warner Music Group werd Delain bijna kind van de rekening, maar gelukkig kunnen we met zangeres Charlotte Wessels en toetsenist Martijn Westerholt spreken over het nieuwe album. – door Niels Tubbing

“Je moet zorgen dat je zelf alles voor elkaar hebt.”

Na een lange tijd is het album nu eindelijk daar, voel je je als artiest wel eens machteloos?
Martijn: We hebben zo veel vertraging gehad met de platenmaatschappij… Maar je moet gewoon zorgen dat je zelf je spullen voor elkaar hebt en daar zijn we zelf wel goed in, we gaan gewoon onze eigen weg.
Charlotte: Ik heb me slechts sporadisch moedeloos gevoeld eigenlijk! We zijn ook gewoon gaan touren, zodat we de eerste nummers van de plaat konden testen en aan de fans konden laten zien dat we er nog steeds zijn.

Zijn jullie ondertussen ook alweer aan nieuw materiaal begonnen?
Martijn: Langzaam zijn we toch al weer gaan nadenken over de volgende plaat. We hebben zelfs al schrijfdata gepland, maar er is nog geen noot op papier gezet. Maar het zit misschien al wel in onze hoofden! Dit is de eerste keer dat we al bezig zijn met het idee voor een nieuwe plaat voordat de huidige uit is, maar dat komt ook doordat het dit keer allemaal zo lang duurt.
Charlotte: We hebben gewoon zo’n lange vertraging gehad, waarin we bezig zijn geweest met bureaucratisch geneuzel en dan begint het creatieve weer te kriebelen.
Martijn: Dat je opeens gaat nadenken: ‘wat ben ik eigenlijk ook alweer? Muzikant of kantoor clerk?’. De zakelijke kant is soms ook wel leuk hoor, maar alleen als alles voorspoedig gaat. Maar op een gegeven moment ben je daar ook wel klaar mee.

Hebben jullie wel eens gedacht om te wisselen van label?
Martijn: Ik heb er wel eens aan gedacht om de master zelf op te kopen. Maar zo liep het gewoon niet. We zijn nu blij dat alle puzzelstukjes op hun plaats vallen en het album eraan komt!
Charlotte: En een headline tour in Europa! Van Engeland, Frankrijk en Duitsland tot Polen, Hongarije en Roemenië. In het najaar komt er een tweede deel van de tour door Zuid-Europa.

De plaat komt 1 juni uit, waarna jullie gelijk ook door heel Nederland spelen toch?
Martijn: We doen heel veel clubshows in juni en in het najaar, een stuk of 15! Bij de vorige plaat hebben we ons voornamelijk gericht op het buitenland, vandaar dat we nu wat meer hier willen spelen.

Jullie hebben ook veel in Amerika en Zuid-Amerika gespeeld. Daar is geen hele grote gothic rock scene, lijkt me?
Charlotte: Nee, dat klopt, maar de scene die er is is wel erg fanatiek! En ook online zeer actief.
Martijn: We stonden toen we net waren begonnen in Brasilia gelijk voor 700 man die woord voor woord alles meezongen, terwijl we nog niet eens ons eerste album uit hadden!
Charlotte: Ze zijn daar heel erg geïnteresseerd in de Europese metalscene, daar zijn wij natuurlijk exotisch!
Martijn: Ja, en in Mexico maken ze blijkbaar je merchandise! Daar kwamen we Delain-shirts en ook Delain-mokken tegen en zo. Was voor ons wel handig, omdat het meenemen van merchandise erg duur is die kant op, maar die gasten verdienen er ook dik aan hoor!

Jullie noemden net al de online activiteit van jullie fans. Jullie hebben veel contact met de fans via internet, hoe belangrijk is dat contact belangrijk voor jullie?
Charlotte: Wij begonnen heel enthousiast vroeger, toen het nog niet zo gemeengoed was, maar ondertussen ontkom je er bijna niet aan. Maar het scheelt dat we er al lange tijd actief in zijn en dus al veel contact hebben met fans. Elke dag posten we een online tour diary, zetten we een studiodagboek op ons blog, etc.
Martijn: Op deze tour gaat Charlotte zelfs iedere dag het eten bij houden!
Charlotte: Ja, ik doe aan foodspotting, dus dat is ook wel leuk om te delen! Die blogs vind ik ook gewoon leuk om te doen. De reacties zijn heel wisselend. Soms doe je heel erg je best voor een mooi verhaal en dan krijg je drie reacties, soms schrijf je iets simpels, b.v dat je je haar geverfd hebt en dan barsten de reacties los! Maar ik vind het wel leuk als je een beetje de keuze houdt hoor. Ik vind het lastig om bv. in de moeilijke zakelijke periode enthousiast contact te houden met het publiek. Iedereen vraagt steeds “wanneer komt de plaat nu uit?”, terwijl je niets kunt vertellen. Als de mensen echt van je verwachten dat je reageert is het wel eens lastig, want ik heb ook wel eens een rotbui en heb dan niet zo veel zin om negatieve dingen online te gooien. Maar 90% van de tijd is het leuk hoor!

Terug naar het album. Het thema van de plaat We Are The Others past bij de scene van de outcast. Ben je niet bang dat het een beetje preken voor eigen parochie is?
Martijn: Nee, want het is een heel breed probleem. Iedereen heeft zich wel eens the other gevoeld. Of het nu om kleding, politiek, religie of geld gaat. Je kunt het heel breed trekken, het is een sociaal probleem.

In de zin dat de ander altijd een rol speelt in het leven van mensen?
Charlotte: Ja, of het nu huidskleur of seksuele geaardheid is… de kern van het probleem is dat mensen niet om kunnen gaan met verschillen. Het verhaal van Sofie Lancaster komt dan wel erg dichtbij, omdat het in de scene gebeurt, maar helaas is het probleem veel wijdvertakter.

Je noemt net al Sofie Lancaster, was het moeilijk om haar verhaal te gebruiken? [Sofie Lancaster is een Engels meisje dat samen met haar vriendje in elkaar is geslagen door een groep jongeren wegens hun gothic uiterlijk. Sofie overleed uiteindelijk aan haar verwondingen]
Charlotte: Het heeft even geduurd voordat het verhaal van het nummer “We Are The Others” compleet was. Ik heb lang getwijfeld of ik dat nou wel moest doen, het persoonlijke leed van die mensen bij ons project betrekken. Het is geen abstract verhaal namelijk, maar het gaat om echte mensen die echt iets verschrikkelijks hebben meegemaakt. We hebben ook contact opgenomen met de Sofie Lancaster Foundation, zij doen erg belangrijk werk en gaan langs bij scholen om daar voorlichting te geven. Zij stonden er helemaal achter en waren erg blij mee met onze aandacht, dat was voor ons heel belangrijk. Maar dat was wel een drempel, je wilt niet over de rug van anderen zoiets doen. We spelen in de aankomende tour ook in Engeland en dan komen ze ook langs om te kijken. Dat is wel mooi, dat je je met je muziek op iets positiefs kunt richten. Zo’n gebeurtenis kan overal gebeuren, maar op een of andere manier kwam het ook heel hard bij mij aan en ik ben blij dat ik met deze frustratie iets positiefs, in plaats van iets negatiefs heb kunnen doen.

Staat het thema van de plaat verder los van de huidige politiek in Nederland?
Charlotte: Nou, het is wel allemaal onderdeel van hetzelfde probleem. Als je je niet verdiept in een ander, dan begrijp je diegene niet en stop je hem angstig in een hokje. Daar komt dan een laag stereotypering overheen.
Martijn: Maar we hebben niet bewust een politiek statement willen maken over de situatie in Nederland.

Genoeg politiek dan. Vertels eens iets over het artwork van de nieuwe plaat. Het ziet er erg intrigerend uit. Wat is de idee?
Charlotte [begint te stralen]: Het is gemaakt door Glenn Arthur, van wie ik al lange tijd groot fan ben geweest. Ik heb hem op een gegeven moment gesproken, onder andere over albumcovers. Ik had over zijn kunst geblogt en sindsdien wel wat contact met hem. Via onze cover van ‘Smalltown Boy’, die hij erg vet vond, kwamen we bij onze muziek terecht. Utieindelijk heeft hij de tekst van ‘We Are the Others’ gekregen en daarop zijn artwork gebaseerd. Dat is wel heel onwerkelijk hoor, dat één van je favoriete kunstenaars opeens voor jou bezig is… Dat geeft wel een kick!
Martijn: Charlotte heeft ook kunstgeschiedenis gedaan en zit dus ook heel erg in de kunst. Bij mij was het meer ‘ik vind die en die kleuren gaaf’ en die zijn er nog ingekomen ook! De meningen over het artwork zijn ook heel erg zwartwit en dat vind ik altijd een goed teken. Beter dat iedereen zegt van “mwah, ja het is wel leuk hoor…”

Zou je meer met beeldende kunst willen doen, Charlotte?
Charlotte: Nou, ik doe verschillende fotoprojecten en zo… Het ene idee leent zicht meer voor een liedje en het andere meer voor een foto. Ik heb BA Kunstgeschiedenis gedaan, maar dan lees je alleen over wat anderen hebben gedaan en uiteindelijk is dat toch een beetje beperkt. Nu doe ik genderstudies, dat ik erg tof vindt.

Dat is een mooie brug naar mijn volgende vraag: zou je een vocale samenwerking met Antony zien zitten, van Antony and the Johnsons?
Charlotte: Zal ik je wat vertellen? Als je mijn stem iets naar beneden pitcht, dan klink ik exact als Antony! Tijdens de productie-periode hadden we op een gegeven moment de gitaren naar beneden getuned, maar toen was per ongeluk al het geluid naar beneden afgesteld, waaronder mijn zang. Toen klonk ik dus exact als Antony!
Martijn: Delain heeft dus eigenlijk Antony al in de band!
Charlotte: Ja we hebben hem dus niet nodig, haha! Maar serieus: ik vind hem een geweldige zanger, dus dat zou echt enorm gaaf zijn.

Op het nieuwe album zingt Charlotte in ieder geval wel samen met een compleet andere stem, die van Fear Factory zanger Burton C. Bell. Hoe is dat zo gekomen?
Martijn: Ja, dat is een geweldige combinatie tussen zijn donkere stem en die van Charlotte. We leerden hem eigenlijk kennen tijdens Sonisphere. Op Wacken stonden we vervolgens ook allebei en toen hadden we weer contact. Charlotte heeft daarna contact gehouden met hem. Toen we voor ‘Where’s the Blood’ dachten aan een tweede stem, kwamen we al snel uit bij Burton. ‘Where’s the Blood’ had bij het refrein nog wat nodig. Charlotte had het eerst helemaal zelf ingezongen, maar het had nog wat nodig. De tekst bestaat eigenlijk uit twee personen die heen en weer praten, dus een duet lag wat dat betreft voor de hand. We zijn erg blij met het uiteindelijke resultaat!