Best Kept Secret – Een ooggetuigeverslag

Vet! Met Best Kept Secret heeft Nederland er iets bijzonders bij op muziekgebied. Dit festival dicht het gat dat het Nederlandse festivalwereldje kent voor mensen met een bepaalde muzieksmaak. Waar bij Pinkpop de “ik ben bijna 50 en draag nog steeds eyeliner” gasten van Greenday de headliner waren en bij Lowlands iedereen boos is omdat Slayer komt, heeft Best Kept Secret een gulden middenweg gevonden in de vorm van indiebandjes die het hoofdpodium mogen bespelen en hippe helden van vroeger die nog steeds een gevoelige snaar weten te raken. Het festival, wat afgelopen weekend plaatsvond in het altijd bruisende Hilvarenbeek, trok dan ook een bepaald soort mens. Deze mensen zullen door velen vast uitgemaakt worden voor hipster, maar ja, zijn we dat niet stiekem allemaal een beetje?

Om het festival hier aan het begin van het artikel maar alvast even voor jullie samen te vatten: Het was fucking vet. Met een mooi groen persbandje van Jimmy om mijn pols en buren achter de bar bleef mijn bankrekening gelukkig gespaard, wat natuurlijk sowieso geweldig is. Daarnaast heb ik veel vette shit gezien op het mooie terrein wat overigens van perfect formaat was, en veel kleine tentjes bevatte waar je serieus lekker kon eten. Op deze manier hoefde je niet het hele weekend friet met mayo naar binnen te werken en bleef de rij naar de herenwc (zitstalletjes) dan ook redelijk kort, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar goed, laten we het in plaats van over uitwerpselen maar even over muziek hebben. Dit is wat ik heb gezien.

DAG 1

Danny Brown
Misschien niet helemaal Jimmy approved, maar festivalopener Danny Brown knalde er al vroeg in. Lekkere hiphop waar het meteen al helemaal losgaat. Jammer dat de helft van de bezoekers hun tentje nog aan het opzetten was op de camping, ik weet zeker dat dit met een iets groter publiek al helemaal vet was geweest. Danny maakt hiphop die zichzelf niet helemaal serieus neemt, dus alleen maar lekker bouncence nummers over chicks, zuipen en blowen. Dat is hiphop GVD!

Bloc Party
Bloc Party had een heel leuk meisje meegenomen dat enorm strak drumde. Dat was ook echt het enige leuke. Zanger Kele had er weinig zin in zo te zien, en ramde ongeïnteresseerd kauwend op zijn kauwgom door de set heen. Dit optreden heb ik maar half gevolgd, er moest immers ook bier en eten gehaald worden. De band leek zelfs verveeld toen publieksfavoriet Helicopter als laatste nummer door de speaker klonk. Het merendeel van het publiek was blijven hangen in 2005, en ging toch wel los op de nummers van Bloc Party’s eerste (en in mijn ogen enige goede) album Silent Alarm. Jammer Bloc Party, maak nou weer eens vette muziek. Ik gun het jullie echt!

Arctic Monkeys
Deze gasten hadden wel thuis mogen blijven van mij. Echt geen reet aan. Ook bij hun was alleen het eerste album vet, geef nou maar toe. Ze pasten niet echt in de line-up vond ik, maar publiek trekken ze toch wel. Een goede zet van de organisatie. Ik zag dit optreden per ongeluk omdat het terrein niet enorm groot was en het geluid keihard over het terrein knalde.

Tyler the Creator
Halverwege het optreden van Tyler the Creator kwam ik tent 3 binnengelopen. Hij ging weer lekker gek doen en met zijn donkere stem schreeuwen op het podium. Net op tijd voor zijn hit Yonkers, dus de pit liet niet lang op zich wachten. Deze man is gewoon fucking hard en schrijft rapteksten als geen ander.

DAG 2

Dag 2 vond ik het minste qua muziek, op Damien Rice na dan. Ik heb eigenlijk ook niet heel veel gezien die dag, maar wel heel veel bier gedronken (nogmaals dank, buren), wat natuurlijk ALTIJD leuk is. Deze dag was de regen heftig aanwezig trouwens, maar dat mocht de pret niet drukken. Even nadenken wat ik ook alweer heb gezien…

Wolf Alice
Net de laatste paar nummers van dit bandje mee kunnen pakken. Klonk erg lekker. Lekker rocken en een jongedame die goed kan zingen, zometeen maar even downloaden… legaal uiteraard, ahum.

Allah-Las
Ik moet toegeven dat ik een zwak heb voor deze surfers uit Californië. Hun album vind ik gewoon echt enorm vet. Lekker rustige surfrock die doet denken aan de jaren 60/70. Perfect voor bij zonnig weer, lekker in het park met een paar koude biertjes en sterke verhalen. Helaas scheen de zon niet bij hun optreden, en speelden ze erg saai. De nummers klonken oké, maar er was totaal geen performance. Er werd slordig gespeeld, nummers kakten in, en beweging bleef veelal uit bij het publiek. Misschien geen goed idee om deze jongens, met slechts één enkel album achter de rits, nu al op het hoofdpodium te zetten.

Bands die ik expres heb overgeslagen vandaag zijn Balthazar en Two Door Cinema Club. Vooral de laatste is veel te blij, en dat is niks voor mij. Wat ik dan weer wel enorm mooi vind zijn de deprimerende teksten van..

Damien Rice
Wat deze vent de 2e festivaldag neerzette op het hoofdpodium… Ik ben stiekem nog steeds een beetje overdonderd. Na een jaar of 6 zonder nieuw materiaal blijken de mooie liedjes van zijn enige 2 albums het nog steeds prima te doen, en in het publiek biggelden krokodillentraantjes over menig meisjeswang (of was het toch de stortregen?). Damien weet iedereen te charmeren als de kleine man met het Ierse accent. Hij zingt over flinke hoeveelheden alcohol naar binnen werken, liefdesverdriet en meer van dat soort ongein. Hij rockt in zijn eentje het hele publiek omver met nummers als Volcano, waar hij op zijn akoestische gitaar loopt te raggen met een flinke dosis effecten alsof hij gister net gedumpt is door zijn vriendin. Hij weet echter weer naadloos over te gaan in meer stillere nummers als 9 Crimes. Een bijna perfecte setlist. Hij geniet merkbaar van het publiek en het publiek van hem. Nummers werden braaf meegezongen, hoewel Damien zelf op vaak knappe manier afwijkt van de originele opname. Voor het nummer Cheers Darlin’ giet hij binnen 4 minuten 3 volle glazen wijn naar binnen terwijl hij zijn verhaal doet. “I like to be authentically drunk when i do this song”. Hoe één charismatisch mannetje duizenden mensen in zijn broekzak kan hebben… Wat een fokking baas. Het mooiste van het weekend.

DAG 3

Dag 3 was het meest wisselvallig qua weer, waarbij kneiterharde regen afgewisseld werd door zonneschijn. Iedereen had van die lelijke poncho’s aan, wat de Nederlandse festivalsfeer eigenlijk alleen maar beter maakte. Er werd ook nog muziek gemaakt:

Traumahelikopter
Holy shit! De verrassing voor het weekend voor mij. Dit trio uit Groningen weet waar ze mee bezig zijn! Keihard raggen! Als opener van de laatste dag heb je het extra moeilijk. Brakke mensen die (in de meeste gevallen) nog amper bier op hebben. Toch wist Traumahelikopter een flink feestje te bouwen in de kleine tent zo vroeg op de middag. Garagepunk van de bovenste plank! De energie spatte keihard van het podium af, en het publiek deed vrolijk mee. Prima gasten dit, een band om trots op te zijn in een land waar de hitlijsten gedomineerd worden door haringvretende Volendammers die in hun kasten van huizen staan te jammeren over dat kutwijf Rosanne en liedjes voor hun oma schrijven, terwijl die oma waarschijnlijk niet eens zo heel lief is.

Black Lips
Ik had voordat ik vertrok naar het “zonnige” zuiden voor dit festival even snel geluisterd naar een paar nummers, en deze gasten uit Atlanta klonken behoorlijk goed. Een prima feestbandje. Het ging dan ook lekker met de vrolijke pit/crowdsurfers bij hun optreden. De muziek zelf vond ik tot mijn eigen verrassing veel minder kracht hebben dan op het album. Ik had het dan ook al gauw gezien. Fuck it, meer bier halen dan maar. Jippie!

No Age
Ik heb respect voor dit punkduo uit Californië, maar de bak herrie die ze voortbrachten in de kleine tent werd me even te veel van het goede. Ik weet het, ik ben een mietje.

Kurt Vile & the Violators
Kurt Vile kende ik niet zo goed. Hij heeft heel lang haar en maakt lange rock/folknummers die een beetje een jaren ’90 grunge sausje hebben. Ik vond het optreden vet, maar kan er verder niet veel over zeggen. Ik mag zijn muziekstijl heel erg, maar bijzonder was de live show niet echt. Kurt leek enorm ongeïnteresseerd, maar dit sierde hem stiekem wel. Hier zit wat in, ook maar even luisteren komende week.

Sigur Rós
Wat moet Ijsland een enorm mooi land zijn met een cultuur waar wij aardappeleters niks van snappen. Hoe kom je anders op de belachelijk epische muziekcomposities die Sigur Rós (IJslands voor “Roos van Zege”) uit hun mouw schudt. Lange, trage nummers met een perfecte opbouw en enorm mooie, gevoelige zang waar niemand iets van snapt. Elk nummer bouwt op tot iets speciaals. Geweldige visuals op de schermen van dit (ongeveer) 10-koppige gezelschap uit het grote witte noorden ondersteunen de muziek. Ik heb nog nooit lsd gebruikt, maar ik denk dat het heel leuk zou zijn bij een concert van deze voor mij onbegrijpbare en mooie muziek. Heerlijk om dit als festivalafsluiter te hebben.

Al met al was de eerste editie van Best Kept Secret enorm gaaf. Niet altijd zon, niet altijd regen, een supergave line up van artiesten, veel vrienden, veel bier en lekke luchtbedjes. Volgend jaar weer? Ik ben er in ieder geval bij. Zie je daar!

Tekst door Alexander Lexis